برای سحاب سوخته مان هاله

که راه حل غم انگیزی، دوباره توی سرت باشد

دلی نباشد و دلتنگی، بهانه ی سفرت باشد

گاهی دلم برای خودم تنگ میشود

اگرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم

کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

امتدادی بی دلیل

کاروان ها در سکوت و دزدها در قال و قیل

سال ها این دشت نشنیده ست آوای رحیل

زلزله یعنی قدم هایت

ظهر مرداد است و این گرما و دم این روزها

یاد دنیای تو می اندازدم این روزها

تلخ و جنون آمیز دلتنگ توام

مثل گنجشکی که طوفان لانه اش را برده است
خاطرم از مرگ تلخ جوجه ها آزرده است