که راه حل غم انگیزی، دوباره توی سرت باشد

دلی نباشد و دلتنگی، بهانه ی سفرت باشد


بیایی از بدنت بیرون، بیایی از کفنت بیرون

ولی تسلسل تنهایی همیشه پشت سرت باشد


که شیشه ی تن خود باشی، پی شکستن خود باشی

که سنگ هدیه ی سنگینی برای بال و پرت باشد


تن از وطن بکنی،اما ... به آسمان بزنی اما

هنوز تیغ برادر ها شکسته در کمرت باشد


که ابر چشم ترت باشی، که مادر پدرت باشی

که پیربچه ی سرگردان همیشه دردسرت باشد


که وارث تن هم باشید، دلیل مردن هم باشید

که روح دردبه درش باشی، که رنج مستمرت باشد


مقدر است که این باشی، که نو عروس اوین باشی

طبق طبق غم و تنهایی، جهاز مختصرت باشد


که هاله ی سر خود باشی، که شام آخر خود باشی

که مرگ چون پشه ای مشکوک همیشه دور و برت باشد


که فصل آخر این تقویم، تورا به دام بیاندازد

بهار باشی و یخ بندان، نرفته منتظرت باشد...



شعر شام آخر حامد ابراهیم پور

از مجموعه "با دست من گلوی کسی را بریده اند."